O tym, jak przestałam lubić fotografię

 

Większą część tej historii opowiadam w moim wpisie na Felietonadzie. Tutaj napiszę więcej o samej Pejzażowni. Tym razem będzie więcej tekstu niż zwykle.

Do założenia fotobloga przygotowywałam się kilka tygodni (głównie obrabiając i selekcjonując stare zdjęcia). Przez większość czasu pisania tutaj gromadziłam zdjęcia na posty na co najmniej miesiąc do przodu. Na starcie też założyłam, że jeśli wpis jest w październiku, to fotografie muszą być z października. Niekoniecznie tego roku. Już tu zaczęły się schody.

Dość szybko się okazało, że mam zdjęcia głównie z cieplejszych miesięcy (od kwietnia do października włącznie). Zaczęłam się więc zmuszać do wychodzenia z aparatem w słotne pory roku. Gdy brakowało materiału, nie publikowałam w ogóle. Ale nawet przy jego dużej ilości miałam mało czasu na obróbkę i selekcję zdjęć, więc częstotliwość wpisów stopniowo spadała.

W końcu góra zadań prywatnych i zawodowych przygniotła mnie psychicznie. Do tego wskutek prowadzenia Pejzażowni robienie zdjęć przestało mi się podobać. Skończyło się hobby i energia, zaczęło się zobowiązanie i zaburzenia depresyjno-lękowe.

Do spontanicznego spacerowania z aparatem powoli wracam: po ponad 2 latach leczenia psychiatrycznego i miesiącach bez publikacji. Chciałabym, żeby tak zostało, więc powoli żegnam się z Wami. Być może kiedyś zechcę zostać zawodowym fotografem i wrócę do Pejzażowni (w razie czego zaraz stworzę kopię zapasową), ale na to nie zanosi. Nie chcę zamieniać wszystkich moich pasji na pracę.